Toen ik in 1994 mijn eerste schreden in de wereld van de kunststofrecycling zette, was er nog relatief weinig recycling-capaciteit in Europa. Recycling van kunststoffen stond nog in de kinderschoenen. Het materiaal dat destijds werd ingezameld werd grotendeels naar het Verre Oosten verscheept om daar verwerkt te worden. Dat is nu wel anders. De wereldwijde handel in plastic afval is drastisch afgenomen en staat al geruime tijd enorm onder druk. Dit is voornamelijk ontstaan omdat China sinds 2018 geen kunststofafval uit andere landen meer wil ontvangen. Daarnaast laat de coronacrisis en de oorlog in Oekraïne ons pijnlijk zien dat verstoringen in de wereldwijde toeleveringsketens ernstige problemen veroorzaken. Maar ook dat landen niet meer van elkaar afhankelijk willen zijn als het gaat om de levering van grondstoffen en producten.
Het fundament waar we onze wereldwijde handel op hebben gebouwd, lijkt ineens niet zo stevig te zijn als we dachten en globalisering is behoorlijk aan het verliezen. De grote vraag is: hoe erg is dat eigenlijk?
Laat ik deze vraag eens proberen te beantwoorden door hierbij te focussen op onze eigen recyclingindustrie. Jarenlang hebben we kunststof afval de hele wereld over verscheept omdat er in andere landen een grote vraag was naar dit materiaal. Tegenwoordig is de situatie totaal veranderd. Andere landen willen ons kunststofafval niet meer en er zijn zelfs containerrederijen die het afval niet meer willen verschepen.
Niet best, zou je kunnen denken, tenminste als je kijkt vanuit globalisering. Als je dit bekijkt vanuit een andere invalshoek dan kunnen we alleen maar blij zijn dat grote landen de grenzen hebben gesloten, rederijen het afval niet meer willen vervoeren, en er steeds strengere regelgeving komt met betrekking tot het verschepen van afval.
Ik hoor u al denken: moeten we blij zijn dat we in onze handelsactiviteiten worden belemmerd? Zo zwart/wit zou ik het niet willen stellen. Het systeem dat jarenlang goed heeft gefunctioneerd en onze branche heeft geholpen om volwassen te worden, is aan het einde van zijn eigen life-cycle gekomen. En gelukkig is ze al bezig om zichzelf opnieuw uit te vinden.
De laatste jaren is er in Europa ontzettend veel recycling-capaciteit bijgekomen. Capaciteit die nodig is om afvalstromen in de regio te verwerken zodat we samen met andere partijen uit de waardeketen een circulaire economie kunnen bouwen. Is de globalisering failliet? Ik zou het niet weten maar ik zie wel dat er enorme kansen voor onze industrie in de regio liggen. Leve de regionalisering!
Henk Alssema